De afwas is vast weer gedaan. Ik heb mijn welcome standaard met heide die naast de voordeur hoort te staan voor de zoveelste maal opgeraapt omdat hij weer omgewaaid lag en nu maar binnen gehaald.
Gelukkig is het geen ramp als ik eens een keertje oversla. Hij heeft er begrip voor dat ik me niet door regen en wind nat laat regenen. Hij weet dat ik toch wel kom als het wat beter wordt.
Helaas is mijn autootje ook in staking momenteel en ik fiets eigenlijk al maanden, maar op een dag als vandaag mis ik toch wel de beschutting van mijn autootje en ik vrees de tijd dat het weer nog slechter wordt.
Nu is al niet altijd aangenaam om tussen de middag in mijn half uurtje pauze van adres 1 naar adres 2 te fietsen en mijn boterhammetje buiten op te eten. Al heb ik slechts één keer mijn regenpak echt nodig gehad, dus ik bof nog.
Vorig jaar om deze tijd lag er een dik pak sneeuw.
Mezelf maar weer eens een schop onder de bips geven en meer zien te genieten van het leven. Mijn boodschapjes zijn gelukkig al binnen en nu de chaos uit mijn huis en hoofd nog weg zien te werken.
Een paar uurtjes kwaad maken en het wordt wel weer gezellig. Maar ja, je moet het wel even doen.
Nog meer mensen last van een herfstblues?
Kunnen we elkaar geen liefhebbende schopjes geven? Ik zou graag een portie moed onvangen om er weer even tegen aan te gaan.
Als je de foto van vorig jaar zie ben ik stiekem toch al heel erg blij dat dit nu nog niet het geval is. Maar elke dag me bed uit als het donker is, en dan ongeveer donker als ik thuis kom maakt het er niet vrolijker op.
BeantwoordenVerwijderenMaar inderdaad gewoon een schop onder de kont en gaan