zondag 24 november 2013

127. Even bijkomen

Zo maar een zondagmorgen, maar wel een hele lekkere vandaag.
Na hele roerige tijden een paar besluiten genomen om mijn leven weer wat meer structuur te geven, want dat was de laatste tijd ver te zoeken.
Rust en meer structuur, want er kwamen te veel onplezierige verrassingen op mijn pad.

Nu zit ik eindelijk voor het eerst in maanden eens aan een zondagse brunch, in mijn pyjama nog, terwijl de was draait en ik al heel wat gedaan heb. 
Verse koffie, 2 broodjes en een vers gekookt eitje en gelijk ook drie gekookt om er een verse eiersalade mee te maken voor komende week.

Even weer terug naar de basis, wat heeft een mens nu helemaal nodig. De boel weer eens op een rijtje zetten en even gas terug nemen om het grotere geheel weer beter te kunnen zien.
Mijn leven stond weer teveel op de automatische piloot en dan ga je gegarandeerd de fout wel eens in. Boodschappen doen zonder lijstje, dingen vergeten of teveel van hetzelfde meenemen. Tijdgebrek doet je ook dingen vergeten, vaak niet rampzalig, maar toch komt er af en toe ineens iets niet-meer-aan-gedacht-langs, waardoor je jezelf toch weer op de vingers getikt voelt. Stom, stom, stom.
Maar met een paar kleine veranderingen hoop ik nu toch weer grip op alles te krijgen en wat meer tijd om alles op een rijtje te houden.
De zondag is nu een vrije dag voor mij, waarop ik alles kan en mag doen wat ik wil.  En zo zit ik dus nu heerlijk eens rustig aan een brunch. 
De huishoud-agenda is weer van stal gehaald, bonnetjes worden weer genoteerd, een grof menu voor komende week gemaakt en besloten om komende tijd even gas terug te nemen met boodschappen doen en eerst de voorraad weer aan te spreken en de vriezer mag ook weer leger voor de feestdagen. Alleen verse waar komt voorlopig nog in het mandje.
Er gaat flink geruimd en weggedaan worden. 
Leven als in een vakantiehuisje, zonder onnodige ruis. Daar kan je ook prima wonen zonder alle frutsels die langzaam je huis infiltreren. En als ik om me heen kijk staat alles hier vol met niet noodzakelijke zooi. Gevonden, gekregen en aangewaaid.
Mooie dingen en minder mooie, maar doordat er veel staat, zie je de mooie dingen niet eens meer. Meer is niet altijd mooier, minder is het toverwoord nu. 

En ik heb al heel veel weggedaan, maar nu wordt het tijd voor een volgende ronde huisje leeg maken. Dat wordt mijn project voor komend jaar. Ruimte krijgen om mooie dingen te kunnen maken en zien. 
Ik hoop zover te komen dat ik minder of anders kan gaan werken, maar met meer kwaliteit van leven. 
De komende maand gebruik ik als aanloopperiode om serieus het roer om te kunnen gooien. Het consuminderen zit er al ruim 20 jaar in, maar het kan nog veel beter.    
  
       

zondag 17 november 2013

125. Ben er wel maar druk met van alles

Steeds een stapje minder is wel het devies de laatste tijd. 
Ik werk als thuishulp bij oudere mensen en werken daar is het heel onzeker. 
Uren worden minder, meer cliënten per dag kan al snel komen. 
Nu heb ik er nog twee van drie uur per dag, maar mensen gaan minder uren krijgen.  Alle mensen met een beperkt tijdscontact worden niet verlengd, wat dat betreft had ik geluk. 
Ik heb nog net een vast contract binnen kunnen halen, al heb ik daar wel vijf jaar voor moeten knokken. 
Twee jaar als alpha-hulp, drie jaar met jaarcontract en nog geen zekerheid, want ik kan er ook net zo hard weer uit gegooid worden straks gezien de plannen van de regering. Ze zijn iets bijgesteld van 75% bezuinigen naar 50% en nu naar 40%, maar dat is dus nog steeds zeer onzeker. 
Mijn cliënten worden ook ouder en dat gaat ook meewegen na ruim 7 jaar meeleven. Ik maak 10 huizen per week schoon buiten de deur + mijn vaders huis die 88 is en gelukkig nog redelijk goed is en dan heb ik zelf ook nog een huisje. 
Het wordt geestelijk ook zwaarder werk, want je krijgt steeds meer een signaalfunctie erbij en mensen moeten toch zo lang mogelijk thuis zien te blijven. 
Er staat gelukkig ook heel veel leuks en liefs tegenover, maar soms moet je even diep in jezelf spitten om dat nog te zien.
Ik mantelzorg deels mijn vader en mijn buurvrouw, die afgelopen jaar haar man verloor, zoveel als ik kan. Door een luisterend oor te bieden, eens een boodschapje te doen. Praktisch gezien hebben ze wel andere hulp ook en kunnen gelukkig nog wel veel zelf, maar ze missen toch die partner, kinderen willen ze ook niet altijd tot last zijn en die hebben het vaak ook druk. 
Maar die eenzaamheid is er gewoon naarmate men ouder wordt. Familie is er steeds minder, sommige hebben nooit kinderen gehad en staan gewoon alleen, niet iedereen is druk sociaal bezig geweest. Dat merk ik zelf ook. Ik heb altijd gewerkt en voor mijn kinderen gezorgd en geen tijd genomen om zelf een kennissenkring op te bouwen. Daar loopt ik zelf ook tegen aan naarmate ik ouder word. Dan mis je af en toe wel een leeftijdgenoot om je heen. Geen plek waar je zelf eens aan kan wippen als je er eens uit wilt. Of iemand om eens iets leuks mee te doen.
Ik zie genoeg mensen, spreek er veel, maar er zit niemand persoonlijk op me te wachten. Mijn tijd komt nog wel, denk ik dan. Maar ondertussen draait de tijd wel door. En zijn het of mijn kinderen of mijn cliënten die me weer nodig hebben, maar dat is toch geen gelijkwaardige relatie. 
Genoeg voor vandaag, op naar morgen weer.   

126. Op het goede consuminderpad weer

Het is weer te lang stil geweest van mijn kant.  Het leven was weer een rollercoaster de afgelopen tijd en dan is het gewoon een kwestie van overleven. 
Elke dag maar nemen zoals die ging en de energie ebde gewoon langzaam weg. Dan moet je jezelf maar weer eens bij kop en kont nemen en bekijken wat er anders kan en stukje bij beetje weer in het betere deel van het leven zien te landen.
Daar ben ik nu hopelijk weer aangekomen.  De neus staat weer de goede kant uit, de plannen liggen klaar en nu ook de tijd nemen om me eraan te houden. 
Vandaag is weer een nieuwe dag en de start van een nieuwe week en een groot deel van de planning staat nu. 

Eerst ga ik mijn huis aanpakken. Terug naar de essentie brengen en alle ruis wegwerken. Het teveel aan spullen weer in de kringloop des levens brengen via de bekende kanalen als ruilkring, weggeefhoek en verkoop. Veel is langzaam binnen gekomen en mag nu weer weg. Ik heb het tijdelijk gebruikt en nu mag het weer naar een ander die het kan gebruiken.
Ook mijn tijd is een kostbaar goed waar ik te nonchalant mee omsprong. Altijd maar weer klaar staan voor anderen en mijn eigen leven op de laatste plaats zetten. 
Dan kom je jezelf uiteindelijk toch ook weer tegen en stapelt alles zich op. Leven als een kip zonder kop lukt niemand.
We gaan weer kleine stapjes zetten om weer orde op zaken te stellen. De keren boodschapjes doen worden beperkt, een menuutje weer van stal gehaald ipv afwachten hoeveel energie ik heb om nog iets te eten te maken. Met een raamwerkje gaat dat nu eenmaal veel beter en hoef je minder na te denken en vergeet je ook niks te gebruiken, zoals nu wel eens voor kwam. 
Ik wil komend jaar eigenlijk alle ruis wegwerken die me van mijn pad afbrengt. Mijn huisje tot de essentie van wonen en thuis terugbrengen zoals ik dat voor ogen heb. Kabinetsplannen die mijn huidige werk ondermijnen zelf buiten de deur werken. Niet afhankelijk opstellen, maar zelf mijn koers bepalen. De eerste stappen zijn gezet en dat voelt goed.
Ik ga alles versimpelen, zoals de inhoud van mijn keuken als voorbeeld. Net als in een vakantiehuisje maar een beperkt aantal dingen in huis hebben en het daar gewoon mee moeten doen. Dan moet je wel dagelijks afwassen en bijhouden. Zo wil ik elke ruimte onder handen gaan nemen. Wat is noodzaak en wat is ruis? 
Elk kastje en laatje bekijken en leger maken. Tot de hele kast weg kan en er weer meer ruimte komt. 
Ik ga op reis in eigen leven komend jaar en zal best wel eens blijven hangen, maar net als met consuminderen kan er vaak toch nog weer iets weg, waar je eerst niet buiten dacht te kunnen. 
Ik heb de eerste stappen gezet en het voelt goed.