125. Ben er wel maar druk met van alles

Steeds een stapje minder is wel het devies de laatste tijd. 
Ik werk als thuishulp bij oudere mensen en werken daar is het heel onzeker. 
Uren worden minder, meer cliënten per dag kan al snel komen. 
Nu heb ik er nog twee van drie uur per dag, maar mensen gaan minder uren krijgen.  Alle mensen met een beperkt tijdscontact worden niet verlengd, wat dat betreft had ik geluk. 
Ik heb nog net een vast contract binnen kunnen halen, al heb ik daar wel vijf jaar voor moeten knokken. 
Twee jaar als alpha-hulp, drie jaar met jaarcontract en nog geen zekerheid, want ik kan er ook net zo hard weer uit gegooid worden straks gezien de plannen van de regering. Ze zijn iets bijgesteld van 75% bezuinigen naar 50% en nu naar 40%, maar dat is dus nog steeds zeer onzeker. 
Mijn cliënten worden ook ouder en dat gaat ook meewegen na ruim 7 jaar meeleven. Ik maak 10 huizen per week schoon buiten de deur + mijn vaders huis die 88 is en gelukkig nog redelijk goed is en dan heb ik zelf ook nog een huisje. 
Het wordt geestelijk ook zwaarder werk, want je krijgt steeds meer een signaalfunctie erbij en mensen moeten toch zo lang mogelijk thuis zien te blijven. 
Er staat gelukkig ook heel veel leuks en liefs tegenover, maar soms moet je even diep in jezelf spitten om dat nog te zien.
Ik mantelzorg deels mijn vader en mijn buurvrouw, die afgelopen jaar haar man verloor, zoveel als ik kan. Door een luisterend oor te bieden, eens een boodschapje te doen. Praktisch gezien hebben ze wel andere hulp ook en kunnen gelukkig nog wel veel zelf, maar ze missen toch die partner, kinderen willen ze ook niet altijd tot last zijn en die hebben het vaak ook druk. 
Maar die eenzaamheid is er gewoon naarmate men ouder wordt. Familie is er steeds minder, sommige hebben nooit kinderen gehad en staan gewoon alleen, niet iedereen is druk sociaal bezig geweest. Dat merk ik zelf ook. Ik heb altijd gewerkt en voor mijn kinderen gezorgd en geen tijd genomen om zelf een kennissenkring op te bouwen. Daar loopt ik zelf ook tegen aan naarmate ik ouder word. Dan mis je af en toe wel een leeftijdgenoot om je heen. Geen plek waar je zelf eens aan kan wippen als je er eens uit wilt. Of iemand om eens iets leuks mee te doen.
Ik zie genoeg mensen, spreek er veel, maar er zit niemand persoonlijk op me te wachten. Mijn tijd komt nog wel, denk ik dan. Maar ondertussen draait de tijd wel door. En zijn het of mijn kinderen of mijn cliënten die me weer nodig hebben, maar dat is toch geen gelijkwaardige relatie. 
Genoeg voor vandaag, op naar morgen weer.