Het begon vrij rustig. Ik was lekker in de consuminder-stand bezig. Zelf brood aan het bakken eindelijk. Weliswaar van een mix eerst, maar het smaakte me prima.
Daarna heb ik er nog twee gemaakt van een abdijmix en die gingen al veel beter. Het mengde beter en de rijs was mooier en er kwamen twee schitterende en lekkere broden uit mijn oven. Morgen weer aan de bak, want ik vind het 10 x lekkerder dan een supermarkt brood.
Ik ben nog steeds lekker aan de opruim, al gaat dat met stukjes en beetjes. Vaak gaat het ene dag heel lekker en dan moet ik het weer even rustiger aan doen en dat frustreert mij nogal. Ik wil er doorheen vliegen, maar dat lukt gewoon niet. Ik sop de ene dag de badkamer volledig uit en dat was ook heeeeeel hard nodig en de volgende dag lukt er maar weinig.
Maar ik ga rustig door. Dan maar wat minder snel. De warmte speelt me ook parten, boven de 25 graden doe ik het gewoon niet meer goed. Daar kan ik heel slecht tegen.
Ik ga de voortuin ook weer eens aanpakken, het onkruid groeit daar tegen de klippen op. Ik moet soms gewoon wachten op iets beter draagbare temperaturen om daar aan de gang te kunnen gaan. En dat geduld is soms ver te zoeken. Dan erger ik me aan alles en komt er vervolgens helemaal niks uit mijn handen.
Ik ben nog teveel van plan en het gaat dan niet snel genoeg.
In mijn woonkamer ben ik ook blijven steken. Ik was met van alles bezig, maar vorige week kwam mijn jongste zoon die hier tijdelijk logeert ineens beneden met zijn computerkast. Die was ineens in staking nadat er een blikje met een heel klein beetje vocht was omvallen. Vervolgens is hij gaan schoonmaken en drogen wat hij zag, maar niks werkte. Tot ergens in de middag de kast spontaan ineens weer aan-floepte. (Ondertussen moesten we wel samen met mijn laptopje doen)
Toen moest hij hem wel weer even uitzetten om de randapparatuur er weer aan te koppelen en vervolgens gebeurde er dus weer niks en deelden we weer de laptop. Pas na twee dagen kwam er ineens toch weer leven in de kast en nu durft hij hem niet meer uit te zetten en zit hij dus ook een deel van mijn woonkamer in beslag te nemen.
Het is wel gezelliger zo, maar soms mag hij wel weer eens een poosje weg zijn. Ik ben teveel gewend om mijn eigen gang te gaan.
En vervolgens kwam donderdag het bericht binnen dat mijn laatste ex-schoonmoeder wel erg slecht van gezondheid werd en er gekeken werd of ze ergens wat meer verzorging kon krijgen. Er was zelfs al een plekje gevonden in een hospice.
Tot dan had ze nog redelijk zelfstandig gewoond in een flat bij een bejaardencomplex. Maar de stekker werd er daar ook uitgetrokken en alle voorzieningen waren al weg. Veel oud-bewoners waren ook al weggetrokken en in plaats daarvan werden er tijdelijk jongelui in gehuisvest. Uiteindelijk zou het complex afgebroken worden, dus er was ook veel leegstand, maar zij had de moed niet meer om nog eens te verhuizen.
's Avonds kwam het bericht door dat ze overleden was. Ze was moe geweest en in de stoel in slaap gevallen.
Er was gelukkig wel iemand bij aanwezig geweest.
Haar maatschappelijke hulp van heel veel jaren en haar man waren er de laatste tijd gelukkig extra veel omdat wel duidelijk werd dat het een stuk minder ging. Ze kon amper nog lopen en had een wond aan haar been die ook maar niet dicht wilde.
Er kwam wel twee keer per dag iemand voor om te verbinden, maar verder had ze behalve 1 x per week een huishoudelijke hulp geen extra hulp. Er was geen winkeltje meer, de kapper was al tijden weg en ook eten moest van elders komen.
Alleen die vertrouwenspersoon zorgde nog voor de nodige boodschappen ed. en keek naar haar om.
Maar gelukkig is ze rustig in haar slaap weggegleden. En kunnen we dinsdag afscheid van haar nemen. Ze is de oma van mijn jongste twee meiden en die hebben gelukkig wel contact via mail met haar gehouden. Ook al wilde ze al tijden geen bezoek meer hebben, dat was haar teveel. Ze heeft nog wel haar achterkleinzoon gezien het eerste jaar, maar toen hij peuter werd, was dat haar ook te druk. Dus werden er toen druk foto's opgestuurd. Ze woonde aan de andere kant van het land, dus even op de koffie was ook geen optie.
Toen de kinderen nog klein waren ging ik er wel een paar keer per jaar met de trein naar toe, maar dat werd op een gegeven moment ook wel erg duur voor mij. Later toen ik een autootje had kwamen we wel weer wat vaker. Ook toen mijn ex-schoonvader in een verzorgingshuis kwam na een aantal beroertes en in een rolstoel terecht kwam. Nadat hij overleden was ging het contact met haar ook steeds moeizamer.
Zij trok zich steeds meer terug en mijn ex kwam er al veel langer helemaal niet meer over de vloer, terwijl hij er niet al te ver van af woonde. Hij is nooit bij zijn vader komen kijken toen hij ziek werd en ook niet toen hij in het verzorgingshuis opgenomen werd. Daar is hij zeker nog wel 5 jaar verzorgd, voordat hij uiteindelijk overleed. En ook bij de rouwdienst was hij niet aanwezig, wij wel.
Ik ben inmiddels al zo'n 25 jaar gescheiden van haar zoon en toen was er al onmin daar ook onderling.
Zij heeft allebei haar kinderen overleefd, dus een heel erg gelukkig leven zal ze ook niet gehad hebben. Allebei haar kinderen ontwikkelden een alcoholprobleem en haar dochter overleed al heel lang geleden.
Die heb ik nog wel ontmoet en hooguit 1 of 2 keer gezien, maar daar is ook alles ongeveer mee gezegd. En mijn ex zelf is inmiddels ook alweer 8 jaar geleden overleden.
Dus wordt dit onze laatste gang die richting uit om ook haar naar haar laatste rustplaats te begeleiden.
Dan is dat hoofdstuk ook afgesloten en kan het boek dicht. Vergeten zullen we ze niet, maar het verhaal is nu af. Ik zal nooit vergeten dat ze mij lang geleden wel heel lief ontvingen, met mijn drie kinderen die er al waren en ze waren ook heel trots en gelukkig met de geboorte van hun eerste kleindochter toen alles nog goed ging.
Later werd dat helaas minder en de tweede werd helaas in woeliger tijden geboren. Daar konden zij ook niets aan doen en voor mijn jongste werd het ook een valse start, waar ook zij nog steeds last van ondervindt.
Want zij heeft haar vader nooit echt bewust gekend en ook de opa en oma van die kant zijn voor haar nooit de opa en oma geworden, die zij gelukkig van mijn kant wel ervaren heeft.
Maar het blijft gewoon een gemis, waar ook mijn jongste zoon last van heeft gehad. Die werd ook kwaad of voelde een leegte/pijn als de oudere kinderen herinneringen aan beelden van vroeger ophaalden, die hij niet had of kon delen en zo voelde mijn jongste dochter dat ook regelmatig wanneer de oudere kinderen wel samen bepaalde herinneringen op kunnen halen, leuke of minder leuke.
Herinneringen kun je helaas niet inhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Consuminderreacties graag!