168. Weer lekker op consuminderpad

We gaan er weer voor. 
Ik pak mezelf bij de lurven en zet het hoofd weer in de consuminderstand. 

Genoeg gepiekerd de afgelopen tijd en nagedacht, nu weer met beide voeten op de grond.

De bonnetjes worden weer netjes genoteerd, boodschappenbriefjes worden weer opgeschreven en de reclames uiteraard heel goed bekeken. 

De knop is ook in huis weer om, zat was ik van alle achterstallige klussen en onderhoud. Het heeft hier een jaar wel stil gestaan doordat ik na het werk uitgeput was en de laatste maanden was ik door mijn benen ook minimaal aktief en deed het hoognodige alleen.
Vandaag De Huishoudcoach van Els Jacobs maar weer uit de boekenkast tevoorschijn gehaald en in gelezen uiteraard ook. 
Er moet weer struktuur in mijn huisje komen. En goed van start gegaan. De badkamerkast waarmee begonnen wordt, heb ik niet en aankleden doe ik me ook 's morgens na het opstaan, dus ik kon naar actie 3 door. 
Het aanrecht leegmaken en na het eten voorbereiden en koken ook gelijk het afwasje weer doen. Dat spaarde ik meestal een paar dagen op en dan moest ik wel, maar nu mag ik dat niet meer doen. 
En aktiepunt 4 was de eettafel leegmaken. Dat is idd bij mij een puntje. Ik zit daar vaak aan te schrijven, te lezen, de agenda bij te werken, lekker met van alles om me heen. Stapeltje van dit en stapeltje van dat, potje pennen maar ook 2(!) zoutvaatjes, nog wat kadootjes van mijn verjaardag in juli, post en alles blijft liggen. Dus lekker van alles weggehaald, uitgezocht, oud papier als oude folders en krantjes weggedaan en de tafel weer bijna terug gevonden. En nog een paar keer een kwartiertje opgeruimd. 
Zondag was jongste kleinzoon hier lekker aan het spelen geweest en eten met zijn ouders, dus kwam ik her en der nog wel wat tegen. 
We eten om en om bij elkaar, pas over 2 weken komt hij weer, dus ik wil ook wat groot speelgoed de woonkamer uit hebben. Het kleine spul zit in een bankje, maar ik heb ook o.a. een flinke speelboerderij eigenlijk constant staan.
En alle losse rommeltjes moeten er uit. Maar ik ben al blij met wat ik vandaag wel voor elkaar heb gekregen. Ik zie het verschil al gewoon. 
En dat is ook de bedoeling, kleine stapjes ala flylady een beetje. 
Lang kan ik nog niet doorgaan, maar iets is al veel beter dan niets.

Een menuutje heb gelukkig ik ook weer gemaakt, de boodschapjes zijn weer binnen. Met een kapstokje hoef ik niet elke keer weer na te denken wat ik zal maken. Ik kan dingen wel verschuiven en afwisselen. Dagje aardappels, dagje rijst en de slowcooker wil ik weer van stal halen. Ik heb rundvlees uit de reclame meegenomen en wil een deel aan mijn vader geven. Die maakt dat soort dingen nooit zelf. Ik wilde eigenlijk graag wat vaker extra koken, maar zover ben ik nog niet. Mijn vriezertje moet eigenlijk naar beneden komen, die staat nu boven en ik gebruik hem helemaal niet goed momenteel. Ik moet hem leegmaken/-eten, zodat ik hem kan verhuizen. Maar dat moet ik gewoon stap voor stap voorbereiden. 

Dat is mijn valkuil momenteel, ik wil wel veel, maar het lukt dan gewoon niet. Ik moet alles doseren en kan niet tien keer de trap op en af. En val dan stil. Er staat een ventilator die uit de kamer naar zolder kan, de vriezer van boven naar beneden, een bureaustoel kan van mijn slaapkamer naar beneden, maar dan moet er ook weer eerst ruimte genoeg vrij gemaakt worden zodat het kan. Wordt vervolgd.     

167. Niet lekker aan de gang

Soms sta je op een kruispunt en moet je weer nieuwe wegen zien te vinden.

Gezondheidsmatig moet ik in ieder geval een andere weg inslaan. 

De doorgaande aders in mijn beide bovenbenen van lies tot knie doen hun werk niet meer goed.

Ik moet aan de fysiotherapie, een speciale looptraining gaan volgen in de hoop dat de natuur weer nieuwe wegen zoekt en de doorbloeding weer beter wordt en levenslang aan de bloedverdunner en cholesterolverlager. 
Ik hoop uiteraard dat er wel enige verbetering komt, maar of ik ooit weer mijn werk als thuishulp kan gaan doen, betwijfel ik. Ik weet nu in ieder geval waar het vandaan komt en dat ik op alle andere gebieden wel geheel goed gekeurd ben. Hart, longen, mijn nek/keel, bloed, urine, alles is wel bekeken nu.
Achteraf ben ik al dik een jaar aan het sukkelen met de benen. Ook verleden jaar kon ik al slecht lopen, maar ik weet het toen aan mijn vit D gebrek, maar beter is het eigenlijk niet geworden. Ik ging zuiver op wilskracht door en strompelde regelmatig mijn huisje weer binnen na een dag werken. Er bestaat helaas geen magisch pilletje voor, dat alles weer goed maakt. 

We starten dan nu ook weer vanaf punt nu. Ik moet drie keer per dag een stukje (en dan steeds wat) verder zien te lopen onder begeleiding en ook dat in mijn leven zien in te passen. Ik hoop dat ik weer kracht genoeg erin krijg om weer te kunnen fietsen. Daar ga ik wel hard aan werken. Nu moet ik helaas voor elk wissewasje en boodschapje nog mijn autootje pakken. 
Ik ben heel dankbaar dat ik nog in mijn autootje kan rijden, dank zij mijn vader. Zeker de laatste tijd toen ik van onderzoek naar onderzoek moest gaan en de ene keer in het gezondheidscentrum Ypenburg moest komen en dan weer naar het ziekenhuis in Delft moest.
Ik heb even drie maanden rust wat dat laatste betreft en nu moet er aan wat nog wel kan gewerkt gaan worden.

Zoals mijn buurvrouw gisteren zei: Alles wat je aan kwaaltjes boven de 50 krijgt mag je houden. En zij heeft al heel wat op medisch gebied gehad. Dan mag ik dankbaar zijn dat ik alleen nog maar dit gekregen heb. Het is lastig, maar niet levensbedreigend. Ik zal mijn leven wat aan moeten passen, maar er is gelukkig nog genoeg wat wel mogelijk is. Na zo'n tien jaar zwaar lichamelijk werken is een beetje gedwongen rust ook wel heel erg lekker. 
Als ik terug kijk heb ik de afgelopen tien jaar heel wat voor de kiezen gehad. 
Na jaren drukkerij/kantoorwerk hield mijn baan uiteindelijk op. 
Eerst heb ik toen bij een printservice gewerkt, wat ook heel veel staan en sjouwen inhield. Ik was daar een soort manusje van alles en heb daar letterlijk ook van alles gedaan, van printen tot in een onverwamde opslag staan in de winter en reclamemateriaal aftellen voor de bezorgers van een krant. Na dik een jaar daar tot volle tevredenheid gewerkt te hebben (maar met een 0-uren contract) stond ik ineens op straat toen er daar financiele problemen kwamen. En daarna kwam voor mij de ellende, geen nieuwe baan kunnen vinden en van alles aangepakt. Ik heb op een veiling groente/fruit lopen utzoeken, maar dat kon ik lichamelijk niet vol houden. Toen kwam Select Vracht in beeld, post en pakjes bezorgen. 
Dat vond ik wel heel leuk om te doen, maar het leverde amper droog brood op en daarna kwam de thuishulp baan als enige in beeld die me nog een baantje wilde geven, ook slecht betalend, want voor 24 uur per week werk haalde ik net 650 per maand aan loon binnen, maar ik kon tenminste mijn vaste lasten weer betalen. 
Acht huizen per week schoonmaken en daarnaast mijn vader ook helpen met zijn huis was wel mijn max. Dat heb ik nu ook zo'n jaar of 8 gedaan, met de nodige onzekerheid. Want eerst werd ik aangenomen als Apha-hulp, een soort kleine zelfstandige was ik toen, met een hoger uurloon. Na twee jaar werd dat weer in vaste dienst maar met jaarcontract en dat werd zo drie jaar ieder jaar weer volgehouden en toen kon ik nog net als een van de laatsten in vaste dienst voor onbepaalde tijd komen. 
En de laatste tijd rommelde het ook weer aan alle kanten. Want de uren van clienten werden soms ingekort of extra uren helemaal weg gehaald. Van diverse clienten was ik de enige hulp en ook kwam ik als extra hulp bij mensen. Die extra uren vielen als eerste weg en daardoor werd ik de laatste tijd van hot naar her gestuurd op die dagen. Overal weer nieuw binnenkomen is voor de mensen naar, maar ook voor de hulpen. Ieder huis en bewoner heeft toch weer zijn eigen gebruiksaanwijzing.
Of je moest werk waar normaal drie uur voor stond ineens in twee uur voor elkaar krijgen. Her in der maakte ik ineens soms ook te weinig uren in een week, waarvan wel verwacht werd dat je die ging inhalen. Hier viel eens een uurtje af en de andere week eens twee en ik had maar 1 vrije dag in de week, om mijn vader van 90 te helpen met zijn huis en voor mijn eigen huisje, die ik dan ook op zou moeten offeren om die gemiste uren te gaan inhalen en daar voel ik weinig voor.

Maar we gaan wel zien waar het schip strandt nu. Voorlopig zie ik me nog niet eens een halve dag werken. Ik kan hooguit 70 meter pijnloos lopen, begin dan klachten te krijgen en bij 140 meter moest ik gewoon afhaken op de loopband bij de fysiotherapeute.
Ik heb wel een kleine gym opgebouwd inmiddels, dank zij de facebookgroepen en marktplaats. Een hometrainer had ik vorig jaar al overgenomen en een trilapparaat had ik ooit via een ruilkring gekregen. Van de week heb ik nog een stepper over kunnen nemen en ik heb ook een rollator voor een klein prijsje over kunnen nemen. Bij mooi weer kan ik zo buiten lekker mijn loopjes doen en uitrusten als ik even niet verder kan. Bankjes zijn buiten zeer schaars en ik voel er ook niet veel voor om in mijn zeer beperkte woonwijkje rond te gaan wandelen. Ik zit niet ver van een natuurgebied en ga daar veel liever aan de wandel met een fototoestel ofzo. En bij slecht weer heb ik binnen nu ook de nodige bewegingsmogelijkheden om de benen te oefenen in overleg met de gelukkig zeer goed meedenkende fysiotherapeute. Ze weet dat ik mijn behandelingen niet vergoed krijg en ze heeft me nu een plan voor twee weken meegegeven om in en om thuis te kunnen doen. De rollator heb ik zelf bedacht, want ik moet lopen tot ik niet meer kan en dan nog een stukje verder gaan, maar dan blijf ik zeer beperkt rondjes draaien. Ik moet dan even gaan zitten, want ik heb domweg het gevoel dat ik finaal door mijn onderstel zak dan. En als er nergens bankjes staan heb ik een probleem. Als ik even gezeten heb herstelt de zuurstofgraad zich enigzins en kan ik weer verder dus met rollator kan ik wat verder en meer kanten uit om te  oefenen. Ik moet drie keer per dag drie keer stukken lopen om de afstand langzaam op te bouwen en als ik iedere keer uit moet komen bij een plekje als mijn autootje of huis waar ik even kan zitten dan blijft mijn aktieradius wel heel erg beperkt. Plus dat mijn naaste omgeving me wel erg raar gaat aankijken als ik drie keer kort na elkaar wegloop en weer terug kom en dat ook nog eens drie keer per dag ga doen. Wat dat betreft woon ik nu in echt in een gat waar iedereen wel op rare dingen let. Mijn naaste oudere buurvrouw weet dan wel wat er aan de hand is, maar met de rest heb ik weinig tot geen contact. Ik groet iedereen vriendelijk, maar doordat ik altijd werkte heb ik eigenlijk geen of weinig tijd voor buurtpraatjes gehad enzo. 

Ik praat uiteraard met mijn beide naaste buren wel eens over de schutting en met mijn buurvrouw heb ik gewoon meer contact. Haar man is twee jaar geleden overleden na een ziekbed en dat heb ik allemaal van dichtbij wel meegemaakt.   Aan de andere kant heb ik ook een oude alleenstaande buurman wonen, maar die ligt me gewoon minder. Een beetje een zeurkous, aan de ene kant heel gelovig, maar hij kan niet zonder een vrouw/vriendin, die hij blijkbaar via zijn kerk toch steeds weer tegenkomt. En daar praat hij dan ook heel uitgebreid over tijdens onze over de schutting gesprekken. Dik in de 80 en nog steeds op jacht is mijn beleving dan. Ik hoor meer dan me lief is van hem over zijn liefdesleven. En mijn buurvrouw wordt door haar kinderen ook wel een beetje geplaagd door haar kinderen nu ze ook alleen is om wat met die buurman te beginnen, terwijl haar man toen hij nog leefde hem al niet uit kon staan. 
Hij zal nooit uit zichzelf belangeloos iets aanbieden, al houdt hij dan wel de voortuinen in de gaten, hij is niet te beroerd om daarin wat te helpen. 
Maar eens aanbieden om boodschappen samen te doen nooit. Hij ligt met de kippen op stok, drinkt geen druppel en is ook anti-roken. Niks voor de buurvrouw dus. Zij zijn samen nog de enige originele bewoners van het eerste uur toen de huisjes gebouwd werden en hebben samen wel een lange voorgeschiedenis. Zij hebben heel veel van en met elkaar mee gemaakt uiteraard. Maar een verschillend geloof en een heel verschil van instelling maakte dat ze niet elkaars beste kennissen zijn geworden. Ik sta wel klaar als ik ergens kan helpen bij mijn buurvrouw en omgekeerd is dat ook gewoon zo. Vanaf het begin al, stonden zij en haar man altijd klaar als ik iets niet had aan gereedschap of zo. 
Ik sta ook voor haar klaar als er iets is wat ze niet kan. Ze kan me altijd bellen om iets mee te nemen en nu maak ik ook tijd om 1 x per week even samen boodschappen te doen zodat ze niet met haar boodschappenwagentje hoeft te lopen en uitgeteld weer thuis komt. Wekelijks haalde ik al wat ze buiten de AH om graag wilde, aangezien ik regelmatig langs diverse winkels kwam als ik werkte. Nu is dat even minder, maar ik kom toch vaker bij andere winkels. In ons dorpje hebben we alleen maar de AH, maar ik kom toch regelmatig bij de Lidl (is mijn hoofdleverancier) maar ook Plus, Jumbo en Aldi liggen op mijn reclameroute. Al probeerde ik wel meer bij de kleinere winkels of rechtstreeks van de kweker te kopen. Nu ik niet zo mobiel meer ben gaat dat gewoon lastiger. Met de auto ben je toch een stuk minder flexibel. Op de fiets cross je veel makkelijker overal even langs. 
     
        
      

166. Hutje op de hei

Gezien mijn leeftijd lijkt me dat niet verstandig en ik hou nu toch wel van een beetje comfort in mijn woonomgeving. 

Maar diep in mijn hart had ik lang geleden wel weg willen trekken uit de Randstad. Zo'n dikke 30 jaar geleden ben ik echt wel rond wezen kijken in Friesland e.o. Toen was het aanbod nog niet zo makkelijk vanuit huis te bekijken. En het is er dan ook niet van gekomen.

Maar nog steeds ben ik heel graag in het noorden van het land, met Drenthe de laatste jaren als favoriete vakantiebestemming om heerlijk rond te toeren. 

Veenhuizen

Maar ook hier in de omgeving zal er nog heel wat moois te zien zijn wanneer ik de tijd er maar voor neem. 
Dat hoop ik de komende tijd toch af en toe eens te gaan doen. Gewoon ergens naar toe rijden via oude binnenweggetjes en dan maar kijken wat voor schoons op mijn pad komt. 
Die drang heb ik mijn hele leven al gehad. Er was een tijd dat ik bij de spoorwegen werkte en gratis reizen had. Toen trok ik er ook regelmatig op uit. Ik nam mijn broodpakketje en drinken mee en zag onderweg wel waar ik uitstapte. Ik heb ook heel wat af getienertoert toen die beschikbaar was. Toen was het voor mij een sport om zoveel mogelijk te zien op 1 dag en zoveel mogelijk kilometers te maken door Nederland en in combinatie met treintoegangskaartjes om ook iets voordelig te bekijken. 
Ook met mijn kinderen ben ik vaak op stap geweest, met de trein en een railrunner was het nog een beetje betaalbaar. Dan koos ik meer de oude stadjes in de buurt uit, waar we konden wandelen en ook een ijsje of zo konden halen, zodat het leuk bleef voor ze.

Alles wat geschiedenis heeft vind ik heerlijk om te bekijken. Een beetje terug in de tijd.

Archeon, Kloosters, Openluchtmusea, maar ook de kleinere verrassende lokale musea hebben mijn interesse. Zo stap je vaak ineens een heel andere terug-in-de-tijd-wereld in.
Ik kwam in Oud-Schiedam tijdens een rondwandeling eens een Cooperatie-winkel museumpje tegen en kwamen we onderweg op vakantie ook vaak heel verrassende tegen. 
Komende tijd hoop ik hier de omgeving eens nader te gaan bekijken en zal vast nog wel eens verslag uitbrengen van het moois dat hier rond Delft en wijde omgeving te bekijken is. Voor tips sta ik uiteraard ook open.
Voorlopig is mijn loop- en fietsvermogen nog beperkt, dus we starten kleinschalig in de buurt. Ik zag dat Rijswijk ook een leuk museum heeft en ook het streekmuseum Westland staat op mijn wensenlijstje om eens te bezoeken. Zo zullen er nog wel veel meer zijn waarvan ik het bestaan niet eens weet. Eén keer maand wil ik toch wel zo'n uitje  voor mezelf gaan plannen. Een beetje voer voor mijn geest moet er ook zijn. Lowbudget en consuminderig uiteraard, maar ik weet dat ik opbloei als ik weer even een beetje gehapt heb van de sfeer van vroeger. Daarna waardeer ik mijn eigen plekje weer des te meer.