196. Rare droom

Vanmorgen zat ik al rond vijf uur beneden. 
Ik droom normaal eigenlijk nooit, tenminste geen dromen die ik onthoud.
Maar vannacht was ik zo eng en benauwd aan het dromen geweest!
Ik zat midden in een moord verhaal. De dader was een oudere man en het slachtoffer een donker gekleurde medemens die ik ook niet echt persoonlijk kende. Maar ik was wel in het huis en ik zag het slachtoffer hangen in de gang. 
Er was een kat en muis-spel gaande, ik verstopte me steeds en probeerde de politie te bellen, maar om één of andere reden had ik in mijn hoofd dat ik 1212 moest bellen en dat lukte natuurlijk niet. Ondertussen hield ik wel steeds de dader vanaf een afstandje in de gaten. 
De dader kende ik wel vaag, als kennis van mijn vader, want aan het eind had ik wel de politie te pakken gehad en was de dader tijdelijk even uit zijn huis gevlogen. 
Maar mijn vader kwam met een clubje mannen binnen om even vertellen wat er precies aan de hand was geweest. Die mannen kenden de dader kennelijk ook als een soort collega.
Ik was heel blij dat ik toen wakker werd, want ik was steeds heel erg gespannen in mijn droom en ik kon niet onmiddellijk me weer omdraaien en weer in slaap vallen.
Wakker wist ik gelijk dat ik 112 had moeten bellen. En toen kwam heel langzaam binnen dat ik het gedroomd moest hebben.
Maar even een kleine pauze genomen en een half uurtje wakker gezeten tot ik weer rustiger was om vervolgens toch nog even naar bed te gaan. Uiteindelijk sliep ik dan wel weer. 
Stom is zoiets, de nacht ervoor had ik heerlijk lang geslapen en overdag was het ook een prima leuke dag. Mijn jongste kleindochter vierde haar 7de verjaardag en we hebben in de tuin aan de bbq gezeten. 
Pas rond 9 uur was ik weer thuis en daarna nog even lekker achter de laptop gezeten met het voetbal op de achtergrond. 
Ik ben toch de hele dag een beetje van slag door die rare droom ineens. Je komt wat later je bed uit. Daarna kwam ik ook niet echt op gang.
Het hoognodige kwam uit mijn vingers, maar ik was meer van plan vandaag. De afwas weer eens weggewerkt, over de boodschapjes nagedacht en gehaald. Wat mails gelezen en beantwoord en ineens is je hele dag al weer bijna voorbij, zonder dat je nu echt iets kan laten zien. Geen grote stappen gemaakt met opruimen, zoals ik van plan was. 
Ik heb mezelf 14 dagen de tijd gegeven om eens rigoureus de benedenverdieping door te gaan werken. En vandaag is zowat omgevlogen met weinig actie. Morgen is er wel weer een dag, maar dat was niet mijn bedoeling. 
Ik ga mezelf nog even bij kop en kont pakken en er nog een uurtje of wat opruimen uitpersen voor vandaag. 
Mijn weekmenuutje heb ik wel weer in de steigers staan, de rest van de week hoef ik daar niet meer over na te denken. Per dag bekijk ik wel wat er die dag op tafel komt, afhankelijk van de energie die ik dan nog heb. Maar ik weet wat er is en wat ik kan maken.