Ik heb nog geen idee hoe het gezondheidsmatig gaat verlopen, of ik weer aan het werk ga komen op mijn oude werkplek of dat ik een nieuwe weg moet inslaan. Maar het is goed zoals het zal gaan. Sommige deuren gaan soms dicht en andere zullen wel weer open gaan. Daar vertrouw ik op en misschien is dat ook beter. Echt blij word ik niet meer van mijn werk, maar je wilt geen deuren sluiten voordat je nieuwe kansen ziet. Maar eigenlijk is mijn lijf niet meer echt blij, mijn geest ook niet, dus zal ik toch een nieuwe weg moeten gaan vinden.
Daar ben ik druk mee bezig in mijn hoofd momenteel. Om uit te zoeken wat me wel blij maakt en waar ik nog minstens een paar jaar met plezier mijn brood mee zou kunnen verdienen. Want werken op zich vind ik helemaal niet erg, dat heb ik mijn hele leven graag gedaan. Iets creatiefs, wat geestelijk ook nog enige uitdaging biedt zou ik zonder moeite nog jaren kunnen volhouden. Op zijn tijd was hard lichamelijk werken ook geen probleem, als er daarna maar weer even tijd om bij te komen kwam. Juist die afwisseling gaf mij energie.
De ene keer de geestelijke uitdaging en de andere keer stomweg doorstampen om iets af te krijgen met een meetbaar resultaat.
De laatste jaren was ik thuishulp bij oudere mensen en dat is toch wel dodelijk voor mijn creatieve, geestelijke kant. Elk huis is dan wel anders en de mensen ook, maar het werk is steeds hetzelfde. Binnen drie uur weer een huis stoffen, soppen en dweilen en bij de volgende weer opnieuw beginnen en dat vier dagen per week. Terwijl ik nooit een huishoudelijk wonder ben geweest. Dat deed ik er thuis wel een beetje bij, naast mijn werk, maar ik heb nooit een euforisch gevoel gekend bij een schoon gepoetst toilet of iets dergelijks. Het speelt natuurlijk al een aantal jaren in mijn hoofd, deze werkgever was destijds de enige die me nog een baan wilde geven. En ook niet 1,2,3. Eerst heb ik twee jaar als Alpha hulp gewerkt, een soort kleine zelfstandige voor halve dagen en toen werd het verplicht omgezet naar een jaar-contract in dienst met een lager loon. Dat heb ik drie jaar gedaan en daarna moesten ze me in vaste dienst voor onbepaalde tijd nemen en ben ik al vijf jaar voor hele dagen gaan werken. Inmiddels zit ik al een jaar of 8,9 in de schoonmaak, maar echt leuk werk heb ik het nooit gevonden. Het moest gewoon in mijn ogen om brood op de plank te houden. Maar het werd lichamelijk en geestelijk ook wel erg zwaar, vooral de laatste twee jaar. De mensen werden ook ouder en meer hulpbehoevend en af en toe viel er ook één weg. Het hoort bij het leven, maar het hakt er soms toch wel in. Bij sommigen kom je toch al jaren over de vloer en dan wordt het toch wel iets intiemer. Dan ben je ongeveer als een lid van de familie, of een dochter die ze niet hebben, soms een vertrouwenspersoon. En dan is het best heftig als er iemand plotseling overleden is. En soms werd ik ineens bij iemand weggehaald zonder te weten wat er aan de hand was. Een bleek achteraf na maanden onwetenheid overleden te zijn, zonder dat ik er iets van wist of ze kregen minder uren hulp en dan werd ik ook naar iemand anders voor drie uur overgezet, zonder dat je even normaal afscheid kon nemen. Van de ene week naar de andere stond er dan ineens iemand anders op je werklijst.
Komend jaar hoop ik toch wat mee plezier in alles weer te krijgen. Meer bewust elke dag te beleven en ook meer energie in mijn huisje te steken.
Zachtjes was ik daar al mee begonnen, elke dag even rustig overzien en een heleboel ruis uit mijn leven zien te halen. Rommel opruimen en stuk voor stuk te bekijken wat mag blijven en wat weg mag.
Ik heb gewoon teveel in huis staan en ik wil een rustig simpel thuis. Minder spullen, minder voorraad, een plek om in alle rust te kunnen leven. Afgelopen maand was ik al begonnen om zachtjes aan te ontrommelen en daar wil ik gewoon mee doorgaan. Her en der begin ik het al te merken, dus we gaan gewoon door.
Lekker met de hand op de knip leven, meer zelf doen en maken. Verkopen wat te verkopen valt, weggeven waar ik iemand weer blij mee kan maken, meer aan de knutsel gaan en ook af en toe leuke dingen doen. Dan blijft het gezellig voor mij ook. Lopen gaat een stuk minder, dus rommelmarkten ed hoef ik niet zo nodig meer naar toe. Eerst de huidige voorraad spullen opleuken, gebruiken of verkopen.
Ik heb er al een potje voor gemaakt, waar ik alleen maar af en toe eens wat van mag gebruiken om iets noodzakelijks aan te schaffen, maar de hoofdzaak wordt om er meer geld in te krijgen.
Komend jaar wil ik wel een museumjaarkaart aanschaffen om regelmatig eens een museum te kunnen bezoeken. De geest heeft ook voeding nodig en ik hou ervan om historische en/of vooral oude dingen te bekijken. Voelen en zien hoe mensen vroeger leefden, dan waardeer je je eigen leven ook weer meer.
Meer met mijn handen gaan doen en kijken waar ik nog meer blij van wordt. Ik kook meestal wel lekker, vind het ook leuk om met lekkere gezonde ingrediënten te werken, dus denk ik eraan om in de toekomst ook eens vaker als thuiskok bezig te gaan zijn. Voor mijn naaste omgeving, maar ook voor anderen die daar behoefte aan hebben.
Stapje voor stapje werk ik daar naar toe nu.
Een lege gang, een lekkere schone werkbare keuken, een frisse woonkamer met meer ruimte.
Mijn trap naar boven staat ook al een paar jaar in de planning om opgeknapt te worden. Ooit ben ik begonnen met schuren en verven, maar het bleek achteraf dat er met twee verschillende potten witte verf gewerkt was. Ik heb nu nog steeds twee verschillende tinten wit op de treden zitten, om en om is het een spierwitte en een gebroken witte tree. Het ergert je elke keer als je er langs loopt, maar de energie was op om het aan te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Consuminderreacties graag!