188. Even een weekje op vakantie geweest

Elk jaar ga ik een weekje met  mijn vader op vakantie. De laatste vijf jaar was Drenthe ons doel, maar dit keer zijn we naar een klein dorpje in Friesland geweest en we hebben daar ook wel weer genoten.

We hadden dit keer het voorhuis van een boerderij gehuurd in Surhuizem. 
Weer eens iets heel anders dan een chalet op een vakantiepark. Maar het is ons goed bevallen. We houden allebei wel van het oude en willen graag allebei een eigen slaapkamer, dus komen dan wel uit op een huisje, appartementje of chalet. 
Verder gaan we doorgaans dagelijks op stap in de buurt en gebruiken het huisje als vertrekpunt. 
We ontbijten er en gaan dan op pad om in de namiddag weer thuis te komen. Koken doe ik meestal en we brengen de avonden lekker met tv en boeken door en de laatste jaren gaat ook een laptopje mee om contact met de familie te houden. 
Overdag verkennen we de omgeving, halen meestal ergens wel een broodje met koffie en doen een boodschapje indien nodig. 
We hebben dan ook weer veel moois gezien. Een klein maar mooi openluchtmuseum met de plaggenhut, de opvolger een iets minder primitieve slipkeet, maar ook  1-kamerwoningen, een vissershuisje enz.

 We hebben Drachten bezocht, Dokkum en nog heel veel kleinere plaatsen.

Deze had wel een heel korte naam die ook nog in het Fries vertaald was.
Uiteraard zijn er ook weer begraafplaatsen bezocht. Mijn vader wilde nog even langs zijn zus die nog niet zo lang geleden overleden is en haar urn was nu bijgezet bij haar man. 
En we zijn ook nog bij familie van zijn vaders kant langs geweest, die op een heel klein Fries kerkhof lagen. Dat graf gaat binnenkort waarschijnlijk geruimd worden, omdat er niemand meer is die de kosten van grafrechten en onderhoud wil betalen. En hij wilde het nog eenmaal gezien hebben en er een foto van maken.

 We zijn naar Fransum toegereden, een heel klein gehucht in de provincie Groningen, waar mijn moeders achternaam vandaan komt. Alleen te bereiken via een boerenweggetje, eerst nog wel via betonplaten maar het laatste stukje is gewoon een karrespoor en er staan alleen nog een kerkje en een of twee boerderijen.

Dit keer konden we ook even in het kerkje kijken. 
We zijn naar Harlingen geweest, waar mijn vader geboren is en zijn geboortehuis nog staat.  Hij weet er zelf niet veel meer van want ze moesten al snel noodgedwongen weer verhuizen. Maar we hebben er wel een heerlijk broodje makreel gegeten.

 

Ik heb wel veel bewondering voor de oudere generaties die toch heel veel voor de kiezen hebben gekregen. 

De ouders, maar ook mijn vaders generatie hebben wel heel veel meegemaakt. 

Mijn vader is van '25, dus crisisjaren, oorlog 40-45 in zijn tienertijd, drie jaar naar Indonesie uitgezonden daarna, waar hij gelukkig een administratieve functie had en dan toch weer gewoon je leven daarna op zien te pakken weer. 

Alle moderne uitvindingen meegemaakt en van het simpele boerenleven buiten naar de stad gegaan. Hij heeft bij  zijn oma op een dorp gewoond door omstandigheden, waar de wc nog een hok buiten was. De komst van stroom, stromend water en later warm water meegemaakt, de eerste telefoon, ontwikkeling van  auto's, vliegtuigen, die generaties hebben alles zien komen. 

Ik ben zelf van '53, dus heb ook al een heleboel vernieuwing en modernisering langs zien komen. 

Ik weet dat mijn ouders de eerste jaren van hun huwelijk bij mijn vaders ouders inwoonden in Den Haag op de grens met Rijswijk. Daar ben ik geboren en mijn broertje ook nog. Die was heel laat met lopen omdat er gewoon geen ruimte voor was. 

Daarna zijn we naar een onvrije etage gegaan. Wij woonden op een etage, terwijl de oude bovenbuurvrouw en later een jonger gezin via onze trap en gang nog een verdieping hoger woonde. 

Onder ons woonde ook nog iemand, die een gezin boven haar helemaal niet fijn vond en mijn moeder heel wat dwars gezeten heeft door steeds te klagen als ze vond dat er te veel lawaai gemaakt werd. 

Dan werd er op de gekste tijden met een bezemsteel geklopt en er werden envelopjes met kalk in de brievenbus gestopt omdat we blijkbaar weer te luidruchtig waren geweest. Daar heb ik ook nog wel veel herinneringen aan. 

Van het huis met hoge ramen en er waren drie ruimtes op een rij. Een voorgedeelte wat de woonkamer was, een tussengedeelte waar mijn ouders sliepen en een achter gedeelte waar ik samen met mijn broertje sliep met schuifdeuren. Er was nog een zijkamertje en een keuken en toilet. De radio was eerst zo'n zwart draaiknopgeval en we hadden jabo op de grond waar je van die schuurknieen van kreeg. 

Uit de verhalen weet ik dat de oude bovenbuurvrouw al snel plotseling is overleden en dat mijn moeder met een andere buurvrouw dat ontdekt hadden, daar heb ik niks van meegekregen als kind. 

Het jonge stel dat daarna kwam weet ik nog wel, die hadden twee jonge zoontjes en we gingen destijds allemaal wel leuk met elkaar om. 

Door de benedenbuurvrouw wilde mijn ouders daar uiteindelijk toch weg en daarna kwamen we in een eengezinswoning met een badkamer met bad. 

Dat had ik nog nooit gezien, wij gingen tot die tijd in de teil. Daar hebben we vele jaren gewoond en kwam er langzamerhand van alles in huis. Eerst de langzaamwasser, waarbij je het wasgoed in de badkuip spoelde, met een wringer waarschijnlijk. Dat weet ik niet meer precies. Ik weet wel dat ik dat bij mijn oma wel eens deed. Die had buiten onder een afdakje een opstelling staan waarbij ik de lakens ed door een wringer draaide.  

De tv kwam daar in huis, waarbij de buurtkinderen die nog geen tv hadden ook wel eens mochten komen kijken op woensdagmiddag. 

In het weekend mochten we wat later opblijven op de zaterdag en dan kregen we schoongewassen en in pyama een bedje op de bank. Eerst 1 net, 2 netten en later REM-eiland tv, al weet ik die volgorde ook niet meer precies.

Daarna is het alleen maar in een stroomversnelling gegaan met alle ontwikkelingen.