164. In de lappenmand

Momenteel zit ik even in de lappenmand en word ik helemaal onderzocht. 

Ik bleef maar moe en deed mijn werk nog wel, maar was kapot als ik thuis kwam. Mijn benen zijn gewoon in staking, een stukje lopen en/of fietsen lukten helemaal niet meer. 

Eind juli had ik twee weken vakantie genomen om aan mijn huisje te kunnen werken, maar ook gelijk de "huisarts"  weer bezocht vanwege de vermoeidheid aan de benen en kwam bij een arts in opleiding terecht. Bloedonderzoek weer gehad en de D was wel weer aan het zakken, maar nog boven de 50 en eigenlijk weer naar huis gestuurd met advies om eens een gesprek met een mevrouw te hebben die op geestelijk vlak aktief was, want het kon ook tussen de oren zitten.

Die mevrouw was van mijn leeftijd en nam mijn klachten wel serieus, dus werd ik weer terug naar huisarts gekoppeld en doorgestuurd naar een interniste. 
En via daar word ik dus nu helemaal doorgelicht. Bloed, urine, echo's via ziekenhuis van nek, longen en maag, hartfilmpje. En in de tussentijd heb ik ook nog in bacteriele infectie in mijn linkerbeen gekregen terwijl de "huisarts" op vakantie was, dus bij zijn vervanger terecht gekomen. "Huisarts" tussen aanhalingstekens want ik was nog niet heel lang bij hem en de "huisarts" daarvoor heb ik ook jaren niet gezien.  

Ik ben dan ook in geen jaren zo uitgebreid onderzocht als de laatste tijd. Van buiten en van binnen. 

Maar het is wel nodig want ik kan weinig momenteel en dat is ook heel frustrerend. 
In mijn vakantie had ik twee uitstapjes op het programma staan. 
Ik wilde graag het Archeon weer eens bezoeken na jaren en dat lukte nog redelijk met de nodige rustmomenten, maar ook ga ik sinds een paar jaar een dagje naar het Castle Fest met een paar van mijn kinderen.  
Vorig jaar kon ik al niet,  dus wilde ik dit jaar heel erg graag, maar dat werd ook heel erg moeilijk. Vanaf de parkeerplek was het al een heel eind lopen naar de Keukenhof en het feestterrein, dus daar aangekomen gaan zitten en de rest weggestuurd om toch hun eigen gang te gaan, en later me verplaatst naar een optreden van de Dolman op een ander stuk terrein, waar ik gelukkig ook weer kon zitten. En na afloop moest ik weer een heel eind lopen om naar mijn autootje te komen. Heen was ik met een zoon gekomen, maar die bleef daar overnachten en terug kwam ik een kennis tegen die aardig overstuur was met haar hondje. Ze was, met een achteraf vage bekende van haar, gekomen per trein met een meereiskaartje, maar die wilde ineens niet meer naar huis, dus zat ze vast want ik weet dat ze het ook niet echt financieel breed heeft en geld voor een volledig treinkaartje had ze ook niet. Dus die heb ik bij het station van Delft weer afgezet, want daar stond haar fiets.

Van al mijn plannen om mijn huisje eens lekker onder handen te nemen kwam dus weinig terecht tot op heden. 
Ik moest noodgedwongen veel zitten met mijn been omhoog en meer dan af en toe een boodschapje doen kwam er ook niet uit. Heel frustrerend als je altijd gewend bent om maar door te gaan en je in je eigen huis niet eens het noodzakelijke voor elkaar kan krijgen. En veel leuke dingen gewoon niet meer kan doen. 
Ik ga graag naar gratis uitstapjes en die waren er genoeg. Braderie, monumentendag, bieslandse dagen en nog veel meer, maar alles wat met lopen/fietsen te maken heeft gaat gewoon even niet meer.  
Normaal fietste ik heel graag, zelfs na een vermoeiende dag ging ik graag nog even ter ontspanning een flink eind omfietsen. Maar nu red ik zelfs 2 kilometer niet meer in 1 keer en dat is een zeer rare ervaring. 

Ik wil graag minimaliseren en daar ben ik wel stappen in aan het zetten. 
En misschien een heel ander koers gaan varen in de toekomst, want mijn huidige werk heeft eigenlijk niet mijn hart. Ik ben thuishulp in de huishouding geworden omdat er geen ander werk beschikbaar was wat mij nog wilde hebben op mijn leeftijd. Maar om nu elke week 8 huizen schoon te maken is nog steeds geen uitdaging geworden. Ik voel me wel verantwoordelijk om mijn werk goed te doen, want de mensen waar je komt zijn afhankelijk van je. Maar om elke dag weer twee huizen schoon te houden is voor mij geen (geestelijke) uitdaging. Je begint elke dag weer twee keer op nul en doet wat je moet doen, maar stofzuigen, dweilen, soppen is toch in elk huis weer hetzelfde. Heb je de ene gedaan, dan kan je weer aan de bak bij de volgende. En de volgende dag is weer hetzelfde. 
Geestdodend werk dus en eigenlijk heel onderbetaald, want ik zit op een loon van net iets meer dan 6 euro per uur netto met 24 uur per week, geeft dat ongeveer een inkomen van 650 per maand. Ik krijg daarnaast wel een deel van mijn benzine vergoed, maar moet er zelf ook nog een deel bijleggen, dus eigenlijk moet ik dat er ook nog afhalen om mijn zuivere uurloon te berekenen.
Kortom veel om over na te denken en lang heb ik gewoon met oogkleppen op gewerkt omdat ik gewoon geen andere weg zag. 
Maar nu mijn lijf in staking gaat zie ik eigenlijk wel in dat dit me gewoon te zwaar wordt. Lichamelijk en en ook geestelijk, want je geeft wel om de mensen waar je soms al jaren komt. Die worden ook ouder en slechter van gezondheid en/of geest. En aan de andere kant wordt het werk ook steeds meer versnipperd, je moet meer doen in kortere tijd. Bij sommige mensen was ik eerst de extra hulp, maar dat is overal wegbezuinigd en daarvoor in de plaats kreeg ik steeds vaker invaladressen. Mensen waar je dan eenmalig komt, de weg niet kent en niet weet wat er allemaal verwacht wordt. De mensen blijven steeds langer thuis wonen en zijn soms geestelijk ook erg slecht. En daarnaast kunnen mensen je tegenwoordig ook via de gemeente gesubsidieerd inhuren na een operatie of zo voor een beperkt aantal weken. En steeds vaker is het maar voor twee uur ipv van drie uur per dagdeel, zodat ik ook steeds meer uren tekort ging komen. Hier een uurtje minder, daar een uurtje minder en verwacht wordt wel dat je die uren in gaat halen in je vrije tijd. 
Ik hield de vrijdag vrij om mijn vaders huis ook bij te houden en mijn eigen huisje, maar nu wordt eigenlijk verwacht dat ik op de vrijdag eventuele door de week gemiste uren ga inhalen en daar pas ik eigenlijk voor. Toen ik er begon was het standaard drie uur per huis, dus zes uur per dag werk. 
Maar de laatste tijd kwam ik de ene week misschien 1 uur tekort en de andere week konden er ook wel 3 adressen van 2 uur inzitten, zodat ik die week al drie uur weer tekort kwam en nu dus eigenlijk mijn "vrije" vrijdag ook op moet gaan offeren aan mijn werkgever om de uren in te halen die ik te weinig toegewezen kreeg tijdens de 4 dagen dat ik wel beschikbaar sta. 
Nu is mijn lijf dus in staking en word ik aan alle kanten doorgelicht. Komende week staat er nog een uitgebreider bloedonderzoek, een longfoto en een eerste bezoek aan een vaatchirurg met een looptest ed op het programma, want de eerste ronde onderzoek gaf geen uitsluitsel. Gelukkig voor mij, want er zijn een heleboel dingen dus ook wel goed. 
Ruim 60 jaar heeft alles goed gewerkt, maar het laatste jaar gaat het gewoon ineens stukken minder. Mijn vader van 90 loopt mij er tegenwoordig uit en dat klopt niet. Vorig jaar begon het al en toen werd ernstig vitamine D tekort geconstateerd via alleen een bloedonderzoek. Daar heb ik een paar maanden een kuur voor gekregen en er kwam wel wat verbetering, want eerst was ik heel moe en had overal (spier)pijn, maar de moeheid in de benen is eigenlijk nog wel gebleven. Ik moest maar langzaam weer aan het werk en ben maar weer doorgegaan. Maar ik kwam steeds vaker strompelend thuis, kon dan amper nog op mijn benen staan. 
Er werd een nieuw matras aangeschaft, voeten omhoog door kussen onder matras, maar eigenlijk rusten mijn benen 's nachts niet goed uit. 
Ik ga meestal rond dezelfde tijd naar bed, rond 12 uur en slaap prima doorgaans en ben ook rond dezelfde tijd weer wakker al verschuift het langzaam naar iets later nu ik thuis ben. Normaal sta ik rond 7 uur op met wekker en nu is het rond 8 uur, half 9 omdat het kan.