181. Gammele consuminderweek en een (sorry lange) terugblik

Afgelopen week was het toch weer een moeilijke opstart. 
Ik begon wel goed, maar gaande weg bleek ik toch weer ziek te worden. Al weken heb ik last van een vervelend soort griep/kou. 
Niet zo ziek dat ik in bed moet liggen, maar toch steeds weer een algeheel naar en moe gevoel, koud en warm en dan weer spierpijn. 
Het begon met vooral heel veel hoesten, keelpijn en hoofdpijn, de eerste twee ben ik gelukkig nu wel weer kwijt, maar afgelopen donderdag speelde het weer op. Vreselijk moe opstaan al en nu waren mijn darmen weer van slag. 
Samen met mijn oudere buurvrouw doe ik op donderdagmorgen tegenwoordig even boodschappen en zij was al eerder begonnen met zich ziek voelen, maar ook zij had er nog steeds last van. 
Iedere keer denk je dat je er vanaf bent en hoop je dat het nu weer beter gaat, maar samen waren we gewoon uitgeteld na een rondje boodschappen doen, wat op zich niks voorstelt. 
Ik heb gelukkig nog een oud autootje dus we rijden er samen heen, zodat zij niet helemaal hoeft te lopen met haar boodschappenkarretje. 
Binnen een uur waren we al weer terug en allebei liepen we te steunen en te zuchten. 
We drinken meestal samen even een bakje koffie bij haar na afloop, maar ik moest eerst weer snel naar het toilet, dus ik gooide even de smoes erin dat ik even snel iets in de vriezer moest stoppen en dat ik er zo aankwam. Maar ik bleef me de rest van de week weer gammel voelen.  
Op zondag kreeg ik eters en normaal heb ik daar weinig moeite mee, maar nu was ik op zondagmiddag nog naar de winkel gegaan en had er 2 bakken k&k lasagne gehaald wat ik zo de oven in kon schuiven. 
Ik had er gelukkig ook nog een zak mexicaanse roerbakgroente bij, die ik zaterdag had meegenomen voor een eventuele wrap voor komende week, maar vergeten was in de vriezer te stoppen en een lekkere verse komkommer. 
Ik had gewoon geen puf om van alles klaar te gaan maken, terwijl ik normaal altijd graag weer eens lekker uit wil pakken met lekker eten koken en er was genoeg in huis. 
Maar de combinatie van de lasagne met de roerbakgroente erover bleek wel een gouden smaakervaring op te leveren. Iedereen was vol lof over de schotel zo en het was ook verrassend lekker samen.
    
Ik hoop dat ik me nu snel weer wat beter ga voelen, want ik ben nog zo veel van plan, maar zo komt er niks van. De dagen doorhangen blijft nog steeds geen hobby van me, maar soms kun je niet anders. 
Ziek zijn en voelen kost ook extra geld, want je hebt minder energie en kiest vaak dan maar voor de makkelijkere oplossingen. 
Ik kan momenteel niet meer op mijn gewone fiets fietsen, dus dan pak je de auto voor alles. Dit jaar zal ik nog kunnen rijden, dank zij sponsering van mijn vader, maar bij de laatste keuring werd al aangegeven dat hij een volgende keuring waarschijnlijk niet meer door zal komen. 

De afgelopen jaren had ik mijn autootje vooral nodig om mijn werk te kunnen doen, maar ik denk nu dat ik niet meer terug aan het werk ga komen. 
Ik kan gewoon niet meer lang lopen en lang staan en dat is niet handig als je thuis hulp in de huishouding bij ouderen bent en normaal 6 uur per dag werkte en 2 huizen per dag deed. 
Mijn werkgebied lag al vanaf het begin een heel eind van huis en het werkgebied werd in de loop der tijden ook steeds groter en uitgestrekter. Rijswijk, rond de Bogaard, was mijn basisgebied, maar je kon ook steeds vaker naar Oud-Rijswijk, Ypenburg of randje Delft worden gestuurd, met een half uurtje de tijd om te lunchen en ondertussen ook van het ene naar het andere adres te komen. 
Met alleen een fiets had ik het soms niet eens gered. Met autootje was het al vaak rijden en eten tegelijk. 
Ik heb het een tijdje met een oude elektrische fiets geprobeerd toen mijn vorige autootje ook op was, maar dan was ik al een drie kwartier a een uur aan het fietsen voordat ik begon en moest tussentijds mijn accu ook nog aan de stroom hangen bij clienten omdat hij niet meer dan 25 kilometer redde op een volle accu. En tussen twee diensten werden de afstanden ook steeds groter zodat ik het binnen een half uur niet eens redde om naar het volgende adres te komen. En de laatste tijd werd het ook steeds moeizamer, want ik had gelukkig nog wel meerdeels clienten van drie uur per sessie, maar steeds vaker werden er uurtjes afgeknabbeld. 
En dat zou dan inhouden dat ik nog een derde huis op een dag zou moeten gaan doen met weer een verplaatsing. 3 x 2 uur bijvoorbeeld om aan de 6 uur te komen met iedere keer weer een half uur om er te komen. Maar het konden ook clienten van 1 1/2 uur worden, zodat je er vier op een dag mocht gaan doen. Dan was ik alleen al 4 uur aan het fietsen om 6 uur te werken. Dat hield ik lichamelijk nooit vol, met twee was het al eigenlijk niet te doen. Dan was ik ook twee en half uur aan het fietsen naast zes uur zeer lichamelijk te werken en thuis helemaal op. 
Maar ja, als 50+ destijds had ik weinig keus om nog ander werk te vinden, dus was blij toch iets gevonden te hebben dat mij wilde hebben. Daarvoor had ik nog meer armoedig werk gedaan om maar werk te hebben. Pakjes rondgebracht met eigen autootje, stadspost gedaan, maar het verdiende allemaal eigenlijk niks. Heel zuur is het om op latere leeftijd zo te moeten scharrelen. Maar helaas niks aan te doen. 
Ik heb altijd redelijk tot goed mijn brood kunnen verdienen om en met kinderen. En ik was tot op zekere hoogte ook wel verwend door in een familiebedrijf te kunnen werken, al miste ik daardoor misschien ook wel de uitdaging van een normale baan. Ik heb jaren met mijn ouders in een thuisdrukkerij kunnen werken en daarnaast ondanks mijn scheiding mijn kinderen toch wel redelijke start kunnen geven. Geen geluk in de liefde maar wel altijd door kunnen gaan. En nooit te beroerd geweest om te werken zodra het kon. Na laatste scheiding nog een flink aantal jaren heel fijn met mijn vader en moeder samen kunnen werken. Mijn vader was op zijn 65 ste nog begonnen om een uitgeverij te worden en een genealogisch blad uit te gaan geven. (De drukkerij was aan zusje en broer overgedaan en ik miste inmiddels alle aansluiting omdat alles per computer ging terwijl ik nog van ouderwetse het knip en plakwerk was).  En daar heb ik hem ook een flink aantal jaren mee geholpen. Mijn moeder overleed heel plotsklaps toen ze bijna 80 was en mijn vader is nog doorgegaan tot hij 85 werd. Toen vond hij het genoeg en daar kon ik het alleen maar mee eens zijn. Elke twee maanden een blad vol krijgen en uitbrengen is gewoon werk en hij zag ook wel in dat internet steeds belangrijker zou worden. Via mijn zusje kwam ik toen weer even aan een andere baan. Bij een printbedrijf dat toen nog goede zaken deed en ik heb daar ook naar volle tevredenheid gewerkt en kon op allerlei tereinen werken, want ze hadden een deel printwerk en werkten ook voor en met de gemeente, maar ook voor particulieren. Ze gaven boeken uit op printbasis, werkten ook veel voor studenten,  bedrukten t-shirts en hadden een koeriersbedrijf ernaast, bemiddelden in drukwerk en ik werd op allerlei terreinen ingezet. Ze wisten de verdeling van een lokale krant aan de bezorgers binnen te halen met de reclamefolders erbij. Dus daar werd ik ook op ingezet om dat te laten lopen. In een onverwarmde berging ging dat van start midden in de winter, maar ik was nooit te beroerd om iets nieuws te doen. Mijn proeftijd was zo voorbij en ook het volgende jaar liep prima maar er stond 1 dingetje in mijn contract voor 0-uren dat na mijn proeftijd ook niet veranderd was, maar dat was maar een formaliteit toen ik er naar vroeg. Ze wisten dat ik kostwinner was. En ik merkte ook wel dat ze soms erg hard waren richting personeel. Studenten-koeriertjes vlogen net zo makkelijk weer de deur uit. Maar zolang ik goed was mocht ik bijven. Tot ze zelf in de financiele problemen kwamen met de belastingdienst voor zover ik weet en toen hoefde ik ook van de ene op de andere dag niet meer te komen.
Toen moest ik een uitkering aan gaan vragen en dat was voor mij het begin van een zeer moeilijke periode. Want het duurde veel te lang en achterstanden ontstonden die nooit mee ingelopen konden worden. Druk gezocht naar ander werk en ook van alles geprobeerd. Eerst een groenteveiling geprobeerd en dat was na alle kantoorwerk te hoog gegrepen. Ik was echt kapot na een dag daar werken, de hele dag staan en groente en fruit sorteren en al heel vroeg beginnen. Mijn neefje was ook nog jarig die dag en werd twee en mijn moeder overleed de nacht daarna dus dat werk heb ik opgegeven toen, al verdiende het achteraf best redelijk. Maar ik strompelde na een dag ongeveer door het leven toen. 
Daarna kwam de stadspost en de pakjes rondbrengen, allebei best leuke baantjes maar die brachten niet genoeg op om van te leven. Schuldsanering en de voedselbank heb ik toen ook op mijn weg gehad en ik had inmiddels de baan als thuishulp aanvaard, die ook eigenlijk schandelijk onderbetaald werd. Je doet best verantwoordelijk werk, maar voor een minimale vergoeding. 
Ik werkte de laatste jaren 24 uur per week voor ong. 600 per maand en dan zit je nog onder bijstandsniveau. Maar vier dagen werken was toen wel mijn maximum, daarnaast had ik ook nog mijn eigen huisje bij te houden en eerst nog twee en later één kind thuis en een vader die gelukkig nu nog leeft, maar inmiddels al dik in de 90 is. 
Ook de baan krijgen en houden ging niet vanzelf. De eerste twee jaar werd ik als Apha Hulp aangenomen met een hoger uurloon, want toen was er al gerommel. Daarna werd het ineens weer in vaste dienst met een jaarcontract steeds tot drie keer toe verlengd en uiteraard met een veel lager loon en daarna werd ik als een van de laatsten nog in vaste dienst voor onbepaalde tijd genomen. 
Geluk bij een ongeluk, voor mij dan, overleed mijn laatste ex-partner een paar jaar geleden en kreeg ik toen heel onverwacht een klein nabestaanden pensioentje extra van zijn ex-werkgever. 
Bij zijn leven kon hij nooit een bijdrage aan de opvoeding van zijn dochters leveren, dus het was een welkome verrassing voor mij om nog wat nagekomen alimentatie te ontvangen. 
Want zo beschouw ik het wel. 
Ik werd zo wel zo'n langdurig werkende arme, die amper de eindjes aan elkaar wist te knopen.  
En nu ben ik lichamelijk aan het sukkelen met 62 jaar en hoor ik bij de 60% van de vrouwen die op latere leeftijd met aderverkalking te maken krijgt. Bij mij dus voornamelijk in de benen. Op alle andere vlakken ben ik ook doorgelicht inmiddels en daar is verder gelukkig niks geks gevonden. 
Mijn huidige werk zal ik niet meer kunnen doen. Ik kan geen 6 uur per dag staan/lopen meer. En zal waarschijnlijk straks nog eens 30% minder inkomen gaan ontvangen. 
Met fysiotherapie en looptrainingen zal er nog wel enige verbetering te halen zijn, want opereren en aders vervangen of omleggen doen ze tegenwoordig ook niet meer. Dat bleek vaak ook geen verbetering te brengen en alleen in levensbedreigende situaties bij het hart o.a. wordt er nog geopereerd, is mij verteld.
Dus moet ik het doen met wat nog wel kan. Dat is ook altijd wel mijn insteek geweest. Ik heb mijn hele leven gewerkt als dat kon, om de kinderen groot brengen heen, maar die taak is volbracht. 
Nu in mijn na-dagen gaat het even wat minder, maar ook daar zal ik wel weer iets op gaan vinden. 

Dat vind ik één van de prettige bijkomstigheden van het langdurig bezig zijn met bewust consuminderen. Je bent met weinig al snel tevreden en het heeft mij geleerd om niet in de onmogelijkheden te blijven hangen, maar juist naar de mogelijkheden op zoek te gaan. 
Genieten van wat wel kan en wegen zoeken die wel mogelijk zijn. 
Heel vroeger vond ik mezelf wel eens zielig omdat ik niet met alles mee kon doen, maar gaande weg heb ik dat gelukkig om kunnen zetten naar heel vaak een blij gevoel. Ik kon niet op vakantie gaan, maar ik kon wel zo veel mogelijk lekker naar buiten met de kinderen en zat dan lekker in een natuurgebied met een grote plas om te zwemmen en nam eten en drinken en een mooi boek mee. Ik heb vijftien jaar in een minder leuke flat gewoond, maar was heel blij toen ik eindelijk dit huisje mocht gaan huren met een heerlijk buiten. 
Mijn kinderen mochten naar clubjes toe, de padvinders vonden een paar erg fijn gelukkig. En hebben daardoor ook weer leuke ervaringen opgedaan. Een hield van muziek en is bij een drumfanfare gegaan en heeft daardoor ook heel wat uitstapjes kunnen maken, zelfs in het buitenland tot aan Denemarken aan toe door uitwisselingsoptredens. En in zijn jonge jaren hield hij van toerfietsen dus werd hij lid van een toerfietsclub en deed ook jaren aan de Ome Joop toer mee Dat was ook een week fietsen met start vanuit Arnhem met leeftijdgenoten en dan van plek naar plek rijden. Ze gingen op de knutselclub, mee op vakantiekamp of deden mee aan de vakantiebijbelweek, terwijl we niet eens gelovig waren, maar dat ging dan weer via een vriendinnetje. 
Het kon in mijn ogen ook geen kwaad om ook kennis te maken met anders denkenden. Daar leerden ze ook weer van. 
Ik ging regelmatig met ze op stap toen ze klein waren, toen met de trein. Dan had ik een kortingskaart en met railrunners konden we toch veel leuke plekken bezoeken. We wisselden gratis uitstapjes af met eens een wat duurder uitstapje en ik ben achteraf blij dat er toen nog niet zoveel aanbod was aan pretparken, overdekte speeltuinen en ander duur vertier voor de jeugd wat tegenwoordig allemaal aangeboden wordt. 
We hoefden ook niet zo nodig elk weekend op stap, een dagje lekker thuishangen was ook leuk. 
En mijn kinderen waren toen ook nog lekker inventief. 
Vaak kregen we de oude spullen van andere familie, zoals bijvoorbeeld een oude videocamera. 
Daar konden ze dan uren en dagen zoet mee zijn. Er werden filmpjes opgenomen, relames nagespeeld of complete speelfilms verzonnen. 
Vriendjes en vriendinnetjes waren er ook altijd wel en heel vaak bij ons en er werd veel meer fantasie gebruikt toen in mijn beleving. 
We hadden toen veel meer plezier in het leven dan de jeugd van tegenwoordig, lijkt mij soms. 
Die zitten vaak maar met de i-pad of computer voor hun neus of worden bezig gehouden in de indoorspeeltuin, de ballenbak van de mac of de ikea speelafdeling, terwijl wij veel meer gewoon naar buiten gingen. 
Een eind fietsen en maar zien waar je uitkwam en dan ergens picknicken, bramen zoeken of kikkertjes kijken. 
Buiten de deur eten kwam niet eens in je op, hooguit een ijsje halen of een patatje en dat was al een beleving. 
Een avondje film deden we lekker thuis, aanbod van de tv, een zelf opgenomen film of een videootje huren en wat lekkers te knabbelen erbij.
En dan hadden we het prima naar ons zin en de grootste lol. 
Verkleden en toneelspelen, zgn optreden thuis en muziekclipjes na doen. 
Ik zat in mijn tienerjaren vaak met een cassette spelertje de favoriete liedjes van die tijd van de radio op te nemen en weer later kwamen natuurlijk de muziekprogramma's op de tv als Top Pop, die dan weer met de videorecorder op werden genomen, om zo een eigen band met je favoriete nummers en artiesten samen te stellen. 
Prachtig was die tijd in mijn herinnering, want je zat in de startblokken te wachten of er weer eentje langs zou komen die het waard was opgenomen te worden. En soms was je te laat en moest je weer een volgende kans afwachten tot je eindelijk dat ene liedje goed te pakken had. 
Ondanks toestanden die er uiteraard ook wel waren, hebben vier van mijn vijf kinderen over het algemeen toch wel heel leuke warme herinneringen aan hun jeugd en het opgroeien samen, een is er negatiever over. Dat zal ook met de leeftijd te maken hebben, denk ik, net in een belangrijke fase van het leven waren er te grote veranderingen voor die persoon. Over het algemeen denken we meestal toch aan de leuke dingen die we allemaal hebben meegemaakt als het gesprek op vroeger komt. Want een saai leven hebben we nooit gehad, met gelukkig heel veel leuke herinneringen ook.